Historia rasy Labrador retriever

HISTORIA RASY

Historia rasy została opracowana na podstawie książek :

- dr Bruce Fogle "Labrador retriever"(MUZA S.A., Warszawa 1997),

- dr Rousselet Blanc "Pies" (Larousse - Encyklopedia, Polska Oficyna Wydawnicza "BGW", Warszawa 1993),

- Claudia Long, Britt Strader, Robert Pearcy "Psy" (Encyklopedia ilustrowana, Art Books, Toronto, "SkaBa" Kraków 1992)

oraz na podstawie własnych wiadomości.

Zdjęcie przodków wykorzystane na niniejszej stronie pochodzą również z książki dr Bruce Fogle "Labrador retriever"(MUZA S.A., Warszawa 1997).

Labrador retriever wczoraj i dziś

XIX wieczny protoplasta rasy

Współczesny labrador retriever Żara w hod. Wicher Górski

        Labrador retriever jest rasą pochodzącą z Ameryki Północnej, ale nie jak wskazuje jego nazwa z północnoamerykańskiego półwyspu Labrador, lecz z kanadyjskiej wyspy położonej w jego pobliżu, na zachód od ujścia rzeki Św. Wawrzyńca - Nowej Funladnii. Korzenie tej rasy sięgają XVIII wieku i psy te wywodzą się najprawdopodobniej od psów przywiezionych do Kanady przez Portugalczyków, Basków i Anglików, a następnie krzyżowanych z nowofundlandami lub psami Św. Jana (Saint Jones). Od psów z Nowej Finlandii pochodzą także oprócz labradora i nowofundlanda wszystkie rasy współczesnych retrieverów. Przodków labradora na początku XIX wieku używali angielscy rybacy - poławiacze dorszy na Nowej Funlandii do wyławiania ryb, które wymknęły się z sieci, a także używano ich jako psów ratowników, pomagającym tonącym - ten pies był duży i o obfitym włosie. Występował wtedy także pies w typie mniejszego i lżejszego, którego używano do aportowania, zarówno na lądzie jak i z wody. Te wrodzone zdolności wywarły wrażenie na angielskich rybakach, którzy to sprowadzili go do Anglii. Tymczasem na Nowej Funladnii rezygnowano z połowu dorszy na rzecz hodowli owiec, czego efektem było rezygnowanie z psów aporterów. W Anglii psy te używano do płoszenia zwierzyny i aportowania postrzałków, wykorzystując ich mocną budowę i ponadprzeciętne zdolności. Dla nowo tworzącej się rasy pierwszy program hodowli zainicjowali hrabia Malmesbure i książę Buccleuch. To właśnie hrabia Malmesbury jako jeden z pierwszych zauważył jej liczne talenty i zalety oraz on nadał nowo kształtującej się rasie nazwę "labrador". Następnie duży wkład w ugruntowaniu rasy, określając jej pierwszy standard wnieśli pułkownik Peter Hawker oraz lord Knutsford. Doskonalono rasę także poprzez selekcję i krzyżowanie prawdopodobnie z pointerem. W 1903 roku Brytyjski Kennel Club przyjął wzorzec rasy. Na początku XX wieku odkryto u ówczesnych labradorów kolejną cenną zdolność - bardzo wyczulony zmysł węchu - jeden z najsilniejszych wśród wszystkich ras psów. Właśnie ten węch wykorzystano później w obu Wojnach Światowych do wykrywania min, zakopanych na znacznych głębokościach. 

Współczesny labrador retriever występuje w trzech odmianach koloru - biszkoptowy, czarny i brązowy (czekoladowy) i został ukształtowany jako pies wybitnie użytkowy, towarzyszący i pomagający człowiekowi w wielu dziedzinach oraz został ze względu na swoje walory rozpowszechniony i jest wykorzystywany na całym świecie.